[ฅนสองเล]

อนาคตเศรษฐกิจใต้ 2560
ปีระกาทองคำหรือแค่ไก่คุ้ยเขี่ยหากิน

ปี 2559 ที่ผ่านมาเป็นปีแห่งความบอบช้ำทางเศรษฐกิจหรือไม่ในมุมมองของผู้เขียนมองว่าเป็นปีแห่งความสงบนิ่งมากกว่า หลายสิ่งหลายอย่างยู่ในภาวะสงบนิ่งขยับตัวในกรอบแคบๆ แม้ว่าภาพรวมดูเหมือนจะขึ้นไม่ว่าจะเป็นปัจจัยสนับสนุนจากราคาสินค้าเกษตร ภาคการท่องเที่ยว รวมถึงความเชื่อมั่นผู้บริโภคที่เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ

แต่จากการเฝ้ามองเศรษฐกิจฐานรากจะเห็นได้ชัดเจนว่าความเงียบยังคงเกิดในพื้นที่ส่วนใหญ่ของอนูเศรษฐกิจรวม ทำไมถึงมองเช่นนั้น แค่นั่งอยู่หน้าบ้านมองรถผ่านไปมาจากในอดีตมีของเต็มตะกร้า 3-4 ทุ่มรถยังวิ่งหลุกพล่าน ขับรถผ่านร้านค้า สถานประกอบการต่างๆ ได้พบเห็นผู้คนขวักไขว่ บ้างก็นั่งพูดคุย นั่งตั้งวงกันหลังเลิกงาน ยิ่งร้านประเภทขายอาหารฟุ่มเฟือยจะเห็นภาพของความซบเซาชัดเจนกว่าใคร

แม้ความเชื่อมั่นจะมีมากขึ้นแต่ความระมัดระวังในการจับจ่ายใช้สอยของผู้บริโภคยังไม่กลับมา รวมถึงปัจจัยค่าครองชีพรายวันที่สูงขึ้นในขณะที่ค่าแรงยังคงเดิมหรือเพิ่มเติมเพียงเล็กน้อย จึงทำให้การใช้จ่ายในสินค้าฟุ่มเฟือยบางอย่างต้องลดลงเพื่อนำไปใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น โดยเฉพาะภาระในครอบครัวและค่าใช้จ่ายของแต่ละคนที่เพิ่มมากขึ้นจากรายจ่ายที่หลายคนอาจมองข้ามแต่ที่จริงแล้วนั่นคือความฟุ่มเฟือยของจริง

ความฟุ่มเฟือยที่ว่านั่นคือการใช้จ่ายเพื่อใช้บริการโลกโซเชียล เริ่มต้นที่ต้องมีมือถือแบบจอสัมผัส มีการสมัครใช้งานอินเตอร์เน็ต ซึ่งผู้มีรายได้น้อยส่วนใหญ่จะเลือกใช้บริการแบบรายวัน 6 บาท 9 บาท หรือมากกว่านั้นก็ว่ากันตามโปรโมชั่นแต่ละค่าย ชีวิตของคนฐานรากจำนวนไม่น้อยที่ทุกเช้าต้องไปใช้บริการเติมเงิน 20 บาทเพื่อนำมาใช้ในการเปิดการสื่อสารบนโลกออนไลน์ พ่อ แม่ บวกลูก 1 2 3 4 คนก็ว่ากันไป

คนละเครื่องคนละเบอร์เมื่อรวมๆกันในแต่ละเดือนรวมเป็นค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ หลายคนจึงเลือกการสื่อสารกับคนไกลแทนคนใกล้พร้อมยอมแลกกับค่าใช้จ่ายที่มากขึ้นของตัวเองและครอบครัว เศรษฐกิจปี 59 ไม่ได้แ่หรือน่ากลัวแต่การบริหารจัดการภาระค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของหลายต่างหากที่ผิดพลาด ผิดพลาดจนทำให้มองเหมือนเศรษฐกิจฝืดเคือง ตัวเราเองก้เหมือนหาได้เท่าไหร่ก็ไม่พอจ่ายสักที

ปี 2560 ปีระกา หรือปีไก่ก็อยู่ที่เราเลือกกำหนดแล้วว่าจะให้เป็นระกาทองคำ หรือแค่ไก่คุ้ยเขี่ยหากิน คำว่าปีทองไม่ได้หมายความว่าต้องรวยทรัพย์สินเงินทองแต่หมายถึงปีแห่งความสุขของการใช้ชีวิตบนพื้นฐานแห่งความพอดี พอเพียง มีความทเยอทยานในทงที่ถูกที่ควร ลดการแข่งขันเพิ่มการแบ่งปันหันมาดูแลคนรอบข้างและสังคมให้มากขึ้นแทนการมองหาแต่ความสุขของตัวเอง

ไก่คุ้ยเขี่ยหากินถือป็นตัวอย่างของความขยันที่ตื่นแต่เช้าพากันไปคุ้ยเขี่ยหากินทำจนเป็นกิจวัตรประจำวันตั้งแต่เช้ายันค่ำ ความขยันของไก่เป็นสิ่งที่ดีและน่าเป็นแบบอย่างแต่เราไม่ใช่ไก่จะให้คุ้ยเขี่ยหากินทุกวันคงไม่ไหว เมื่อขยันหากินแล้วก็ต้องรู้จักหาเก็บด้วยไม่ใช่หากินไปวันๆ แบบไก่ที่ต้องออกไปคุ้ยเขี่ยหาของกินประทังชีวิตทุกเช้าตรู่ เราเป็นคนต้องเผื่อวั่นที่สดุด ป่วย เจ็บ ตกงาน ฯลฯ

เพราะความแน่นอนคือความไม่แน่นอน คนพร้อมก่อนเป็นผู้ได้เปรียบเสมอ ปีนี้เศรษฐกิจไทย เศรษฐกิจใต้จะเป็นเช่นไรยังไม่อาจรู้ได้ แต่เสรษฐกิจของเราเรากำหนดได้ว่าจะให้เป็นปีไก่ทองหรือแค่ปีไก่คุ้ยเขี่ยหากินเท่านั้น